Het plastic tasje

Daar stond ik dan in de rij bij de kassa, met een paraplu in mijn hand. Heel recent was er door de overheid een verordening afgevaardigd dat plastic tasjes niet meer gratis aan klanten geleverd mochten worden.
Er was slechts één winkeljuffrouw bij de kassa aanwezig. Ze stond af te rekenen met een mevrouw die een paar kussens had gekocht.
‘Kan het in een plastic tas, juffrouw?’ was de vraag van de vrouw.
‘Ja, zeker wel. Kost vijftien cent, mevrouw.’
‘Kan er dan papier omheen?’
‘Oh, is het een cadeautje?’
‘Eh, eh, ja eigenlijk wel, ja.’

Het meisje scheurde geroutineerd een lap cadeaupapier van zo’n anderhalve meter van de rol en ging aan de slag om het papier om de kussens te plakken. Dat duurde de nodige minuten, maar aan beide zijkanten bleven de kussens  nog zichtbaar. Dus trok ze nog een lange reep papier los en wikkelde dit ook om het pakket. Dat duurde nóg langer.

Ondertussen werd er hier en daar in de rij al wat gemopperd en een man met een aantal artikelen in zijn winkelwagen zette het opzij en verdween uit de winkel. Ik heb niet op mijn horloge gekeken, maar ik denk dat het minimaal zeven à acht minuten geduurd heeft voor de vrouw met het pakket onder haar arm de winkel uitliep.

‘Had je niet beter een plastic tas kunnen geven aan die mevrouw met de kussens?’ vroeg ik wijsneuselijk toen ik aan de beurt was om af te rekenen.
‘Dat mag niet zonder betalen, meneer.’
‘Maar dat inpakken is een dure aangelegenheid geworden, mevrouwtje.’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Nou, jouw inpakactie heeft zó lang geduurd dat iemand zijn boodschappenwagen opzij heeft gezet en is weggegaan; ik zag ook dat een vrouw één van haar artikelen, ik meen een haarföhn, weer terug legde. En die twee hoofdkussens waren heus niet als cadeau bedoeld, hoor.’