Stroopwafels als verrassing

Onlangs was er een jaarmarkt in ons dorp. Vind ik altijd leuk, dus pakte ik rond het middaguur mijn fiets en ging er wat rondstruinen.

‘Hoi, Jules,’ hoorde ik ineens roepen. Het was mijn hardloopmaatje Gerrit. Hij stond te wachten om aan de beurt te komen bij een kraam met snoepgoed, koekproducten en andere lekkernijen.
‘Die rommel moet je niet nemen, Gerrit. Slecht voor je conditie. Neem liever een lekkerbekje. Da’s veel gezonder.’
‘Nee joh. Ik wil mijn vrouw eens extra verwennen met een pakje stroopwafels. Die houdt daar wel van. Moet je ook doen. Dan maak je een goede beurt voor het weekend.’
Dat was nog niet zo’n gek idee, bedacht ik. Het rook er ook wel erg verlokkelijk en ik liet me door Gerrit te makkelijk ompraten.

Thuisgekomen, toonde ik trots mijn verrassing.
‘Wat moet ik daar nou mee,’ was de verontwaardigde reactie, van mijn lief. ‘Je weet toch dat ik sinds vorige week aan het lijnen ben. Nou wil je mij meteen weer verleiden om dikker te worden. Heb je niks anders lekkers voor me?’
Was dat een uitnodiging? ‘Jazeker heb ik dat,’ reageerde ik opgetogen. ‘Kom maar mee naar boven.’De rest van het verhaal zal ik jullie besparen, beste lezers. Het was in ieder geval een mooie verrassing en ook nog goed voor de conditie. Dus ook goed voor de lijn van mijn vrouw.

Maar ik kan je nog wel meegeven dat ik zeker tien dagen lang ‘s avonds bij de koffie een stroopwafel kreeg voorgeschoteld, met het gevolg dat ik de eerstkomende twee à drie jaar geen stroopwafel meer zal kunnen zien, laat staan zal lusten.