Likkie, likkie

‘Likkie, likkie, ikke wil likkie.’
Onze spruit van nog geen twee jaar wist, opgehitst door zijn twee veel oudere broers, precies wanneer we met de auto de ijswinkel in het dorp naderden.

Het was elke keer weer raak als wij in de zomermaanden door het dorp reden op weg naar het vakantiehuis van mijn ouders. En ja, wat doe je dan als zwakke ouders? Stoppen natuurlijk en met zijn allen uitstappen om  een vijtal ijsjes te scoren.

Maar eerlijk is eerlijk. Ze hadden daar in die ijscobar de lekkerste ijssoorten. En voor de winkel was een klein terrasje waar we even fijn konden relaxen door aan een hoorn of ijsstickje te likken.

De kleine kreeg altijd een raket-ijsje. De anderen mochten zelf kiezen wat ze het lekkerst vonden. ikzelf genoot dan van heerlijke bolletjes aardbei en vanille.
Momenten van ijsco-genot om nooit meer te vergeten.