Juf Nikki
(een E-eleprogram-verhaal)
Opmerking vooraf:
Één van de wekelijkse schrijfopdrachten van schrijverssite Schrijven On Line bestond ooit uit de opdracht om een verhaal te schrijven van minimaal 200 woorden, zonder daarbij de letter E te gebruiken. Dat noemt men blijkbaar een E-eleptogram.
Een hele tour, kan ik zeggen. Hieronder mijn inzending:
Ooit, op acht augustus in 1990 van dat jaar zag ik, Juul du Lac, ‘n vrouw mistroostig naast haar Audi A8 staan.
Oh, oh, oh, dacht ik, wat is dat toch prachtig daar. Ik ging op mijn fahrad op haar af, nam mijn fotoapparaat, schoot vijf foto’s van haar, incluis Audi, maar schrok daarna flink van wat ik zag. Ik dacht: dat is pot jan dikki mijn juf Nikki van mijn VMO-school, waar ik zo dol op was vanaf, naar schatting, mijn jaar of twaalf.
‘Hallo, juf Nikki, wat is dat nou? Stoornis aan jouw Audi?’
‘Tja, uitval van mijn motor,’ was Nikki’s mistroostig antwoord.
‘Wat is dat nou toch naar.’
Maar plots ontstond bij mij ’n fantastisch plan: ‘Laat jouw Audi daar maar staan, juf Nikki. Spring op mijn schraag van mijn brik. Houd mij vast, dan rijd ik jou naar huis.’
‘Prima Juul,’ sprak zij nu vrolijk.
Op mijn zwijnbak sprak ik haar daarna vol schroom aan: ‘Nikki, ik was altijd zo dol op jouw lach, daarom houd ik van jou. Wil jij nu of ooit mijn vrouw wor …’
‘Ja, natuurlijk wil ik dat, Juul. Jouw vrouw zijn, dat wou ik altijd al graag.’
Ik dacht, hoor ik dat juist? Was haar antwoord: ja?
Dit JA kwam dus toch nog na jaren. Wat prachtig was dat. Wij saam, man plus vrouw. Wat was ik blij door dit antwoord.
Vanaf dat tijdstip hangt mijn foto van Nikki, incluis Audi A8, voor altijd in haar villa in haar hal. Maar nu dus ook in mijn villa, Ja, ja, thans ook in mijn hal.
Wat ’n onzin schrijf ik nu toch. Maar ja, dat was dus nodig voor opdracht #112 van de site van S.O.L (ha, ha, ha.)
16-09-2020