Vrijdagnacht, 01:00 uur: was me dat schrikken. Lig ik net op bed, bedenk ik ineens dat ik niet op de afvalkalender heb gekeken, terwijl ik vermoed dat er een container buiten gezet moet worden. Dat overkomt me vaker, terwijl het documentje op grijpafstand van mijn relaxstoel in een laatje ligt. Het gevolg van dat verzuim is dan dat ik vergeet om tijdig een volle container voor de volgende dag  buiten te zetten. Resultaat: één of twee weken met een volle bak blijven zitten, terwijl er nog meer zooi in moet.

Dus holde ik in pyama en op blote voeten naar beneden, pakte de afvalkalender en ja hoor, daar stond het: zaterdag papierbak. Totaal vergeten en die zat weer boordevol. Snel een warme jas en een paar oude schoenen aangetrokken en dat lawaaierige ding naar de straat gesleurd. De buren zullen me wel vervloekt hebben.

Maar goed, het ding stond netjes buiten toen ik terug in bed stapte. Uiteindelijk best leuk om daar een stukje over te schrijven, bedacht ik.
Dus meteen ben ik dit stukje gaan schrijven, want ik vermoedde dat ik, wegens te hoge adrenaline, het eerste uur toch niet meer in slaap zou komen. Maar gelukkig vloog het verhaaltje pijlsnel uit mijn balpen en stond het in een mum van tijd op papier, om het de volgende dag uit te kunnen werken. Het fijne ervan was dat ik nu ik lekker wat zou kunnen uitslapen.

Toen ik het lichtknopje uitklikte, ben ik volgens mij direct in slaap gevallen. Dus heb ik dankzij de afvalkalender een heerlijk lange nachtrust gehad.

21-12-20024
Jules du Lac