Meester Zuurpruim (deel 2: Klusjesman)  

Door het irritante gedram van eigenaar Zuringa, omdat ik geen stropdas droeg,
had ik met een brutale opmerking mijn beheersing wat verloren.
Ik veronderstelde dat hij nu wel helemaal tegen mij zou gaan zaniken.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het kon mij eigenlijk geen zier schelen hoe hij zou reageren, want wat mij betreft, hoefde ik niet verder met deze zeurpiet. Ik zag dat Linda tot mijn grote ergernis stiekem de grootste lol had met de situatie.
‘Ik vind het ook  niet erg, hoor, zolang u zich maar netjes gedraagt’, was zijn verrassende reactie. Deze beoordeling was een kleine meevaller.
‘Ik vind de meeste makelaars arrogant, maar u bent een beetje gewoontjes.’

Zijn opmerking dat hij makelaars vaak arrogant vindt, vond ik niet prettig. Sommigen zijn inderdaad blablafiguren, maar er zijn ook genoeg fijne, aardige collega’s.
En de typering dat ik wat gewoontjes ben, was ook weer een minpuntje. Maar hoe dan ook, hij waardeerde mij kennelijk hoger dan vele collega’s. Daarom steeg zijn rapportcijfer naar een vier. Nog wel dik onvoldoende, dus.
Bovendien begreep ik, door zijn opmerkingen over andere makelaars, dat deze Zuringa kennelijk al diverse collega’s had versleten. Ik twijfelde daarom nog meer of ik met deze zeur wel verder wilde.

Maar eerlijk is eerlijk, in zijn voordeel sprak dat het huis er uitstekend uitzag. Binnen leek het zelfs een nieuwbouwwoning. Alle wanden waren strak witgepleisterd, plafonds met gipsplaten afgetimmerd, vloeren vernieuwd, deurposten glad en glanzend geschilderd.
Normaal zie je in een woning dat er geleefd is. Soms slordig, soms netjes. Maar Zuringa had kennelijk een oude opknapwoning gekocht en deze laten renoveren voor de verkoop.
De man praatte tijdens de rondleiding honderd uit; over lengte, breedte en hoogte van de kamers. Ook de vierkante meters wist Zuringa moeiteloos op te ratelen, evenals de gebruikte houtsoorten en de dikte van de thermopane beglazing.
Ik was verbijsterd en geïmponeerd.

‘Het ziet er allemaal prachtig uit. Prima vakwerk,’ beaamde ik oprecht.
Met een trotse blik reageerde hij: ’Heb ik allemaal zelf gedaan.’
‘Dat meent u niet.’
‘Toch wel.’
‘Mijn complimenten; maar u bent toch advocaat? Hoe kan het dan dat u zo vakkundig werk kunt leveren?’
Ik voelde dat zijn kritische bui door mijn complimenten veranderde en dat bleek ook direct toen hij opmerkte:
‘Mag ik mijnheer Berg tegen u zeggen?’
Hoewel hij tot nu toe nogal overdreven precies over was gekomen, begon ik hem toch iets meer te waarderen, dus reageerde ik: ‘Natuurlijk, zo heet ik namelijk. U mag me ook Bert noemen; zo heet ik namelijk ook.’
‘Weet u, mijnheer Bert, mijn vader was klusjesman van beroep en ik vond het vroeger leuk om mee te helpen. Zo heb ik van alles bij hem geleerd; schilderen, stuken, betegelen, timmeren, noem maar op.’
‘Hoe ging dat dan met uw studie? Dat klussen zal toch wel veel tijd in beslag hebben genomen?’
‘Ach, ik heb een aardig geheugen, mag ik wel zeggen. Rechtenstudie is voornamelijk veel lezen in wetboeken en jurisprudentie. Als ik eenmaal iets gelezen, of gehoord heb, vergeet ik dat niet meer. Ook cijfers kan ik moeiteloos onthouden. Telefoonnummers en maten zijn geen enkel probleem.’
‘Ik heb het gemerkt. Geweldig; bijna ongelofelijk.’

Meester Zuurpruim keek weer op zijn horloge. ‘We hebben nog zeven minuten om boven te kijken. Kom vlug mee.’ Ik begon langzaam te begrijpen wat er met deze kniesoor aan de hand was.

9-12-2019
(volgende week: het slot)